Van der Coelen: 'Ik ben verknocht geraakt aan Wittenhorst'

Na drie succesvolle jaren als trainer van ons eerste elftal, nam Sjoerd van der Coelen onlangs afscheid van Wittenhorst. In een uitgebreid interview blikken we met hem terug op deze periode.

Oranje-zwart hart

Enkele uren na de spectaculaire 4-3 thuisoverwinning op UDI ’19, namen enkele spelers en trainers, waaronder Van der Coelen, alvast afscheid van de club. Hierbij gaf hij aan direct lid te worden van de ‘Vrienden van Wittenhorst’, omdat hij een oranje-zwart hart heeft gekregen.

‘Drie jaar lang heb ik zeer intensief samengewerkt met stafleden en andere afdelingen zoals communicatie, Technische Zaken en andere prestatieve teams. Je bent er bijna 24/7 mee bezig, waardoor je erg meegaat in het verhaal. Natuurlijk ben ik als trainer van het eerste elftal veel bezig met ‘vandaag en morgen’, maar ik vraag mezelf ook af: ‘wat laat ik hier achter als ik over drie jaar de deur uitloop?’. Door die samenwerking en de vele vrijwilligers die hun steentje bijdragen, raakte ik verknocht aan de club. Daarnaast spreekt de cultuur mij erg aan: doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg en iedereen is gelijk. Daarom wist ik op voorhand al, los van welke keuze ik zou maken, dat de club dicht bij me blijft’. Wat dat betreft is het te vergelijken met Volharding, waar we ook iets hebben neergezet waar de club mee vooruit kon. Bij Wittenhorst is dat hetzelfde’, aldus Sjoerd.
Het meest trots ben ik toch wel op de manier van spelen die we erin hebben gebracht en hoe we een O23 en JO19 hierin hebben kunnen meenemen. Uiteindelijk heeft de speelwijze die we wilden hanteren ervoor gezorgd dat we tweede werden, een kampioenschap konden vieren en dat we ons gehandhaafd hebben. Op onze eigen manier, hoe wij willen voetballen, is dusdanig bepalend en succesvol geweest in alles wat we behaald hebben.’

Ontwikkeling als trainer en persoon

‘Als trainer heb ik van iedereen wat kunnen leren. Van assistenten, stagiaires, keeperstrainers…je leert op een andere manier naar dingen kijken en ze te benaderen. Zelf moest ik afstappen van het vertrouwde 4-3-3 en dit vroeg ook iets van mij, zoals het bedenken van een andere manier van trainen. Als mens zijnde maak je in zo’n team ook nieuwe dingen mee, zowel mooie als verdrietige. Daarnaast moet je keuzes maken. Enerzijds is dat een onderdeel van het trainersvak, maar anderzijds vormt je dat ook als mens. Je moet soms pijnlijke beslissingen nemen voor een voetballer, maar dat is natuurlijk ook een mens. Op beide vlakken heb ik het idee dat ik stappen heb kunnen zetten en heeft het me veel gebracht’, aldus Van der Coelen. 

Op de vraag of hij het moeilijk vindt om iemand slechts nieuws te brengen, antwoordt hij: ‘Ik kijk er niet meer tegenop. Ik heb mezelf ooit aangeleerd dat ik het voor iedereen goed wil doen, al staat je dat als trainer soms gruwelijk in de weg. In mijn beginjaren bij SVEB heb ik een speler verteld dat hij een keer niet zou spelen, maar de week erop weer in de basis zou staan. Achteraf vraag ik me dan af waarom ik zoiets heb gezegd. Door de loop der jaren ontwikkel je jezelf en leer je ermee om te gaan. Ik vind het dus absoluut niet moeilijk om keuzes te moeten maken en nieuws te moeten delen, maar diep van binnen is het nooit leuk om te doen.’

Op de vraag wat knapper is, met overmacht kampioen worden in de 1^e klasse of op deze manier handhaven in de 4^e divisie, antwoordt Sjoerd uitgebreid. 

‘De manier waarop wij kampioen zijn geworden is in mijn optiek historisch. De manier waarop, de grootte van de voorsprong en het feit dat we het voor het eerst deden, was ontzettend knap. Maar dit seizoen heb ik tegen mijn groep gezegd dat tegenslagen, omgaan met teleurstellingen en daar weer bovenop komen, nóg knapper is. Dat je strijd levert en mentaal zo sterk bent, is in mijn ogen knapper dan wanneer je vijf weken van tevoren al weet dat je kampioen wordt. In zo’n kampioensjaar zit je in een flow, is iedereen blij en is er geen gezeur over speelminuten. Ik wil het kampioenschap daarmee zeker niet tekortdoen, want het is historisch en heel knap, maar de ontwikkeling die we dit jaar als team hebben gemaakt en die tot de handhaving heeft geleid, is in mijn ogen knapper.’

Handhaving: de ommekeer

‘In de laatste periode zagen we als staf af en toe een sprongetje omhoog, maar van de andere kant ook weer twijfel: ‘wat doen we wel en wat doen we niet?’. Voor sommigen was het lastig en spelers verkeerden in een vormdipje. De uitwedstrijd tegen Halsteren was een belangrijke. We hadden een bepaalde verwachting over hoe zij zouden gaan spelen en wij speelden in ons eigen systeem met drie verdedigers. In wedstrijden hiervoor speelden we echter ook regelmatig met vier verdedigers, een Plan-B voor wanneer de tegenstander met drie spitsen zou spelen. In bijvoorbeeld de uitwedstrijd bij GOES verliep dit prima.

Halsteren speelde met twee spitsen, waardoor wij achterin continue in de een-tegen-een stonden. We stonden veel onder druk en ze kwamen op voorsprong. We wilden het tactisch anders gaan neerzetten, maar bereikten de spelers aan de overkant niet. We vroegen of Ravi, de doelman, even kon gaan liggen voor een behandeling om zo de groep bij elkaar te halen. Vlak voor dit moment maakten we gelijk. Toch besloten we als staf om onze beslissing door te voeren, terwijl de aanvallers dit afraadden. Wij vonden het echter te risicovol en de verdediging liet zich niet horen. We verloren uiteindelijk de wedstrijd, al was dit mijns inziens door persoonlijke fouten en niet door de tactische omzetting. Ik voelde en proefde na afloop echter dat het niet lekker zat in de groep. Als ik iets geleerd heb, is dat ik me kwetsbaar op moet stellen als trainer. Dinsdagavond, voorafgaand aan de eerstvolgende training, hebben we met de groep samengezeten en gevraagd waar ze behoefte aan hadden. Het antwoord was: duidelijkheid. Wat de tegenstander ook doet: duidelijkheid en daaraan vasthouden.

Toen besloten we, ook gezien de manier waarop de laatste tegenstanders (EVV, UDI’19 en Venray) zouden gaan spelen, terug te vallen op het 4-2-3-1 systeem. Dit leverde ook bij GOES-uit een resultaat op en dit zou vastigheid moeten bieden. Bij de bespreking van donderdagavond, voorafgaand aan EVV-uit, hebben we deze keuze uitgelegd en onze speelwijze voor de laatste drie wedstrijden bepaald. Of de tegenstander nou met een, twee of drie spitsen zou spelen, dit is onze manier van spelen. Op dat moment gaf de groep aan dat ze hieraan vast wilden houden en dit voelde meteen goed. In Echt voelden we bij de eerste drukmomenten al direct dat het goed zat. Daarom heb ik de afgelopen jaren ook geleerd dat, ondanks dat je tactisch een goed plan kunt hebben, je ook naar het geluid van de spelersgroep moet luisteren. Het stond weliswaar 0-0 bij rust tegen EVV, waar we wisten dat dit de juiste manier was. Na de rust vielen drie treffers en die manier van spelen hebben we kunnen doortrekken tot het einde in Venray. Dat laat zien dat de kracht van kwetsbaarheid soms enorm kan werken. 

Contact met de staf

Van der Coelen: ‘Ik denk dat ik in drie jaar tijd meer contact heb gehad met Davy Beerens, Freek Thoone en Hessel Verhoeven dan met mijn eigen vriendin. Praktisch gezien maak je vijftien tot twintig uur per week als hoofdtrainer, maar in feite ben je 24/7 bezig met de club en het team. We wezen elkaar op een artikeltje hier, een stukje daar en op nieuwe inzichten. Alleen toen ik twee weken op vakantie was in Egypte, heb ik misschien één of twee dagen geen berichten gestuurd. Buiten dat is er iedere dag onderling contact geweest.’

Intentie

Vorig seizoen werd de intentie uitgesproken om de samenwerking te verlengen met een vierde seizoen. Uiteindelijk besloot de in Venray woonachtige Van der Coelen hier vanaf te zien.

‘De intenties werden destijds uitgesproken omdat ik me thuis voelde bij de club en werkte met een fijne groep. Gedurende het seizoen ging ik me wel afvragen of ik, met mijn manier van werken, deze groep nog een vierde jaar zou kunnen prikkelen. Misschien zou deze groep wel een andere trainer nodig hebben die anders werkt en de spelers op een andere manier scherp weet te zetten. Naar mening hebben we het maximale uit deze groep kunnen halen. Aan de andere kant komt natuurlijk ook de ambitie om de hoek kijken. Vorig jaar werd ik trainer van het jaar in het district Zuid II. Hiermee kom je ook in de picture te staan. Hoe hoger je als trainer komt, hoe groter de groep van trainers wordt. De groep clubs wordt echter steeds kleiner. Daar zit een risico, maar dat ga ik niet uit de weg. Enkel veilige keuzes brengen niet veel. Omdat ik dus denk dat het maximale eruit gehaald is, is het besluit genomen om niet te verlengen.’

Ambitie

In een eerder gesprek gaf de nieuwe trainer van sv Venray aan dat hij ambities heeft om in de toekomst in het profvoetbal te werken. Bestaat deze ambitie nog steeds en in hoeverre sluit de stap naar zijn woonplaats dan aan bij deze ambitie?

‘Ik heb dit seizoen verschillende gesprekken gevoerd met een club uit de Derde Divisie en we waren ook bijna rond om een samenwerking aan te gaan in het nieuwe seizoen. In de eindfase van de gesprekken ontbrak bij mij echter het juiste gevoel om te tekenen. Op dat moment had ik ook een eerste gesprek bij Venray gehad en dit voelde direct goed. Dan kom je op een punt waarop je moet beslissen of je doorgaat met deze gesprekken of dat je gaat wachten op iets anders. Een aantal clubs waarin ik een vervolgstap zag waren en bleven bezet. Daarnaast was het verhaal van Venray een goede. Ik heb er natuurlijk ook een verleden als voetballer en ik ken er veel mensen, dus dat heeft ook een aantrekkingskracht. Dit, samen met het feit dat ik denk dat er een talentvolle groep staat met een goede mix van leeftijd en ontwikkelingsfase, gaf het goede gevoel om ervoor te gaan. Mijn ambitie staat hiermee nog steeds overeind, maar ik ben trots dat ik in mijn eigen woonplaats trainer word’, aldus Sjoerd. 

Venray

Op de vraag wat hij bij zijn nieuwe club vooral hoopt neer te zetten, antwoordt hij als volgt:

‘Voor mij is het allerbelangrijkste om een groep te creëren die 90 minuten lang gas wil geven en een speelwijze te ontwikkelen waarin de talenten en kwaliteiten van spelers naar boven komen, iets wat bij Wittenhorst ook gelukt is. Mijn focus gaat vooral naar het ontwikkelen van een bepaalde intensiteit en speelwijze. Als Wittenhorst mij iets gebracht heeft, is het wel dat deze mix ervoor zorgt dat prestaties dan vanzelf volgen. Hard werken, een duidelijke structuur en speelwijze neerzetten en dan gaan we kijken waar dit toe kan leiden.’

Groeimogelijkheden

Van der Coelen: ‘Als ik bijvoorbeeld Wittenhorst en Venray met elkaar vergelijk, vind ik dat Wittenhorst het op technisch vlak beter voor elkaar heeft. Denk dan aan het beleid, de doorstroom van spelers en de kwaliteit van de jeugd. Kijk ik naar de commerciële kant, heeft Venray de afgelopen anderhalf jaar flinke stappen gezet. Op dit vlak heeft Wittenhorst nog groeimogelijkheden. Wellicht in de toekomst een andere accommodatie met een andere ligging van het hoofdveld. Verder ben ik van mening dat men met de juiste dingen bezig is. Wittenhorst is constant bezig met de ‘next step’, zoals de faciliteiten rondom het eerste elftal, het medische verhaal en een nieuw scorebord. De club is hier ook klaar voor, omdat het op technisch en prestatief vlak goed in elkaar zit.’

Opvolger

Van der Coelen wordt opgevolgd door Harrie Gommans. Hij is de afgelopen seizoenen trainer geweest van UNA in de Derde Divisie. Wat geeft hij zijn opvolger vooral mee?

‘Het is ongepast om een nieuwe trainer te vertellen wat hij moet gaan doen. Wat ik hem vooral mee wil geven, is dat hij moet genieten van al het moois wat deze club te bieden heeft. Ik wens hem veel plezier met al het talent wat er rondloopt.’

Slotwoord

‘Via deze weg wil ik een hele hoop mensen bedanken. Het bestuur en de technische commissie voor het vertrouwen in mij als trainer. Daarnaast natuurlijk de leden en supporters. Een speciaal dankwoord gaat uit naar een harde kern van ouders van spelers die zowat het hele land zijn doorgereisd en altijd, in goede en slechte tijden, achter ons stonden. Die steun heb ik altijd enorm gewaardeerd. Ik wens de club Wittenhorst en iedereen daaromheen heel veel plezier en succes in de komende jaren. Bedankt voor alles!’, sluit Van der Coelen af.